Ik heb altijd een hekel gehad aan zondag. Als kind al was het een dag die een eeuwigheid leek te duren. Je moest nette kleren aan, want je moest naar de kerk (toen je je eigen wil nog niet deed gelden) en ’s middags kwam er vaak visite: opa en oma of lang niet geziene vrienden van je ouders, die je oom en tante noemde.
Die zondagsweerzin kwam voor een deel ook door het gevoel dat het weekend alweer bijna over was en je weer naar school of, jaren later, naar je werk moest. Maar ook nu ik niet met tegenzin naar school of naar een baan ga (eigen baas, hoera!) blijft de zondag knagen. Het begint ’s morgens met de kerkklokken die me herinneren aan de ‘dienstplicht’. Een dik uur stilzitten in kleren 
waarin je je niet op je gemak voelde en luisteren naar liederen en lezingen die je niet begreep. ’s Middags mocht je dan nog wel buiten spelen, maar vooral brave spelletjes, zodat je zondagse kleren niet vies werden. Liever toch hadden je ouders dat je thuis bleef, zodat ze met je konden pronken en aan de ooms en tantes laten zien wat een fantastische kinderen ze hadden.
Een enkele keer was de zondagse visite ook heel spannend. Dan kwamen ze op een gloednieuwe scooter waar je even achterop mocht zitten, of met leeftijdgenootjes aan wie je dan trots je mooiste speelgoed kon laten zien; al wilde je liever niet dat ze er ook echt mee speelden.
En wat de maandagochtend betreft, daar ben ik niet meer bang voor. Tegenwoordig is mijn doordeweekse leven leuk genoeg om er met plezier naar uit te kijken. Maar de zondag blijft een eindeloze dag, die ik vaak ontvlucht met een goed boek.
Hield u ook niet van zondagen of juist wel? Of waren en er andere speciale dagen in uw jeugd? Wilt u daarover schrijven, maar heeft u daar hulp bij nodig, dan help ik u graag.
Ons Verhaal 