Het huwelijk van de eeuw?

Vooral in Groot-Brittannië lopen de prettige spanningen deze week op. Het ‘sprookjeshuwelijk’ van prins William en Kate (na het huwelijk wordt dat Catherine) Middleton is iets waar velen naar uit kijken. Hier zijn een paar prachtige foto s’ te zien van de voorbereidingen.

Dertig jaar geleden was er de spanning rond dat andere ‘grootse’ huwelijk, dat van Prins Charles en Diana Spencer, Lady Di, op 29 juli 1981. Maar voor mij was toen een andere bruiloft HET HUWELIJK: mijn eigen trouwdag in augustus van dat jaar. Een tweetalige huwelijksvoltrekking, want dankzij een ambtenaar met een talenknobbel en een pastoor van de oude stempel, kon ook de familie van mijn toekomstige Franse echtgenoot alles volgen.

Ondanks de Hollandse regen – we moesten met ons koetsje vaak stoppen om de kap dan weer omhoog en dan weer omlaag te doen – en mijn moeders hoofdpijn (zij was meer gespannen dan de bruid), was het een bijzondere dag, zoals je trouwdag hoort te zijn. Het begin van een nieuw leven in een nieuw land.

(O, en voor die krullen heb ik uren bij de kapper moeten zitten!)

Heeft u ook mooie herinneringen aan uw trouwdag? En een huwelijk van jaren, om een boek over te schrijven? Maar hoe doe je dat nu, een boek schrijven? Daar kan ik u bij helpen. Klik in de rechterkolom op Hoe vertelt u uw verhaal?

Advertentie

X of Nix en al die andere generaties

Generations from David Garbutt on Vimeo.

Ouder worden. Dat houdt je waarschijnlijk het meest bezig als je er persoonlijk mee te maken krijgt. Zo’n mijlpaal als 50 worden, weten waar Abraham de mosterd haalt (waarom zou je dat trouwens willen of zelfs moeten weten?) of Sara zien, is daar een goed voorbeeld van.

Maar 50 zijn is natuurlijk allang niet meer wat het vroeger was. De tijd evolueert en met de snelheid waarmee dingen zich in onze tijd ontwikkelen, kun je bijna spreken van een voortdurende revolutie. Ken Robinson – een man met goede ideeën, bijvoorbeeld over hoe onderwijssystemen onze zo belangrijke creativiteit de kop indrukken – legt in zijn boek The Element, how finding your passion changes everything uit hoe de mensheid steeds sneller groeit: in 1930 waren er 2 miljard mensen op onze planeet. Het duurde 100 jaar voordat dit aantal was verdubbeld. Het duurde nog eens 40 jaar voor we de 3 miljard bereikten. Dat was in 1970 en daarna ging het pas echt rap. Op nieuwjaarsdag 1999 deelden we de aarde met 6 miljard mensen, een verdubbeling in 30 jaar tijd. Sommigen schatten dat we halverwege deze eeuw met zo’n 9 miljard mensen de aarde bevolken. Dit is slechts een van de vele tekenen van hoe alles steeds sneller gaat (en dit voel je nog sterker naarmate je ouder wordt).

Terug naar de dame ‘op leeftijd’. Ik heb weliswaar wat moeite met 50, maar 50 is dus eigenlijk het nieuwe 40. Toen ik kind was, was iemand van 50 op middelbare leeftijd, om tegenop te kijken, en iemand van 60 begon al echt oud te worden. Vandaag ben je op je vijftigste nog volop actief en is een bejaarde iemand vanaf een jaar of 75, 80. (Ik ben dan ook niet tegen het verhogen van de pensioenleeftijd. Het is niet meer van deze tijd om op je 65e of eerder te stoppen met werken, uitzonderingen daargelaten.)

Maar ik dwaal weer af, er is zoveel te zeggen over dit onderwerp. Als je ouder wordt, kijk je wat vaker terug. De laatste tijd denk ik soms aan mensen die iets betekend hebben in mijn leven en ben ik met een aantal ervan via internet (lang leve social media!) weer in contact gekomen. Ik lees wat vaker artikelen en boeken over ouderdom en geheugen, zoals die van Douwe Draaisma. Het intrigeert me.

Toen ik vorige week dus een uitnodiging kreeg om deel te nemen aan een bijeenkomst over generaties aarzelde ik niet lang. Het gaat om een onderzoek naar verschillen en overeenkomsten tussen generaties. In een eerste fase komen kleine groepen van eenzelfde generatie bijeen en later komen alle generaties bij elkaar om ervaringen uit te wisselen.

Ik kwam in een groep van zo’n 15 leeftijdgenoten, dat wil zeggen andere oudere jongeren van de Generatie X, je weet wel, die van na de Babyboomers (waar Brigitte Kaandorp zo haar eigen ideeën over heeft). Aan de hand van een aantal vragen over onze jeugd, kwamen er discussies los, met regelmatige ‘o ja’s’ bij de studie die je koos of de omgang met vrienden en vriendinnen. Maar ook binnen deze ene generatie zijn er belangrijke verschillen, vooral door het nest waaruit je kwam: religieus of politiek getint, modern en ondernemend of behoudend en voorzichtig ontdekkend. Een grote overeenkomst leek uiteindelijk te zijn dat de Generatie X door thuis werd ‘losgelaten’ en voor zichzelf een weg ‘mocht’ kiezen, met alle mogelijkheden die er destijds waren.

Rest ons op zoek te gaan naar wat ons, de X’ers, verbindt met de Babyboomers, de Einsteiners, de Pragmaten en de Grenzelozen.