Samen kerst vieren?

Al jaren is Kerstmis niet meer wat het vroeger was. Als ik even graaf, denk ik zo sinds 1988. Dat is het jaar dat mijn vader stierf. Ja, sinds die tijd is het anders. Dat klinkt logisch, want Kerstmis is een echt familiefeest. Een feest van Samen. Samen de extra lekkere boodschappen uitkiezen en in huis halen, Samen de kerstboom optuigen.

Die kerstboom zorgde de laatste jaren dat ik thuis woonde – thuis blijft nog altijd bij je ouders, ook al heb je inmiddels je eigen thuis – voor hilariteit tussen mij en mijn broer. Mijn vader ging traditiegetrouw de kerstboom kopen en kwam er, elk jaar weer, trots mee aanzetten, terwijl wij, elk jaar weer, vonden dat die boom steeds kleiner werd, wat vader natuurlijk ontkende.

Met diezelfde broer had ik bij het optuigen van die steeds kleiner wordende, maar nog altijd o zo knusse boom nogal eens onenigheid over van wie nu welk kerstornamentje was. In mijn kindertijd, toen we de echte cadeaus nog van Sinterklaas kregen, ontvingen met kerst zo af en toe een klein hangertje voor in de kerstboom, dat we zelf mochten uitzoeken. Maar ja, herinneringen worden soms wat warrig en groter geworden wisten we dus niet meer van wie dat glanzende poesje en van wie nu dat schitterende vogeltje op een veertje was.

De onvrede over de hebbedingetjes duurde echter maar even en wanneer Kerstmis aanbrak dan was daar de feestelijke spanning van het Samen naar de nachtmis gaan, die weliswaar te lang duurde, maar waar je na afloop bekenden tegenkwam, die je een Zalig Kerstfeest toewenste. Het fijnste vond ik als kind de kerstmaaltijd als je dan thuiskwam van de mis. Een soort vervroegd ontbijt met allerlei heerlijkheden: verse zachte witte bolletjes, krentenbrood met spijs – alles met roomboter – en een kop thee om op te warmen, want in die jaren was elke kerst nog wit. En het ging uiteraard niet alleen om al dat lekkers, maar je mocht bovendien nóg iets langer opblijven en de spanning bleef nog even hangen.

Maar nu is alles anders. De tijd naar kerst toe vind ik nog wel gezellig: wat winkelen en de kerstsfeer in de stad opsnuiven. Maar kerst zelf… eigenlijk is het een grote anticlimax. De hoop op een perfecte Kerstmis verbrandt met de kaarsen op tafel…

Een van de kerstdagen – overigens vol gezelligheid en altijd met een goede maaltijd – brengen we meestal door en famille, die dan wel groter is geworden, met de jongens van mijn broers, maar waaraan altijd iets zal ontbreken…

Ik wens iedereen een heel fijn kerstfeest,
zoveel mogelijk SAMEN doorgebracht!

Heeft u ook mooie herinneringen aan Kerstmis of andere feestdagen? En wilt u erover schrijven, maar weet u niet goed hoe? Ik wil u daar graag bij helpen. Klik in de rechterkolom op Hoe vertelt u uw verhaal.

Advertentie

Geur en smaak van vakanties aan de kust

Nu de vakantieperiode 2010 alweer bijna voorbij is en ik deze zomer weer niet weg kon, komen de gedachten aan vroegere vakanties des te vaker bovendrijven. Van mijn allereerste vakanties, de logeerpartijtjes als baby en peuter bij ooms en tantes, herinner ik me helaas niet veel. Nog geen jaar oud bleek ik in het opvanghuis voor ongehuwde moeders waar mijn tante werkte, al makkelijk contacten te leggen. Het netwerken en de interculturele interesse zaten er al vroeg in (zie foto; mei 1961).

Warme herinneringen heb ik aan onze diverse vakanties in De Haan (B) toen ik een jaar of 6, 7 was. Hoewel het vakantieoord Sparrenduin, dat eigendom was van de vakbond waarvoor mijn vader destijds werkte, nogal massaal was, vond ik het er in die tijd geweldig. Alles was spannend. Er werd het een en ander georganiseerd en dagelijks klonk er een oproep door de luidsprekers: “Zijn er nog liefhebbers voor de volleybalmatch?” Met een Belgische in plaats van een Engelse ‘a’. Maar wat ik me vooral herinner was dat er de hele dag door een geur van eten hing: ’s morgen vers brood en confiture, de rest van de dag warm eten. Soms ruik ik nog die lucht van grote kookpotten als ik in een ziekenhuis of andere zorginstelling kom.

(Sparrenduin is een paar jaar geleden afgebrand)

En dan was er natuurlijk de constante zeelucht, die bleef na afloop thuis nog weken hangen. Zand vond je nog in alle hoeken en gaten van kleding, tassen, haar en oren. Maar er was meer op dat strand uit mijn jeugd. De zoete geur van de zonnebrandolie, toen nog echte olie zonder beschermingsfactor, die mama op je rug smeerde en waarna het zand zich alleen nog maar hardnekkiger aan je lijf hechtte. Ik probeerde het er nog wel eens af te krijgen door me te schuren aan de levensgrote Niveabal waarop je kon klauteren door je vast te klampen aan het net eromheen. Maar zelfs het water kon het zand er niet afspoelen, het zeezout deed er aan plakkerigheid zelfs nog een schepje bovenop. Dat weerhield ons er niet van om te genieten van de boterhammen, koekjes en limonadesiroop die uit de grote tas van moeder en tante (want het gezin van mijn peetoom en -tante ging mee) kwamen, met of zonder zand en zout. De ultieme traktatie was echter een Berliner bol van Louis, die met een grote houten bak om zijn nek de Belgische stranden op en neer liep (de venters lopen er nog steeds). Als ik hem zag aankomen, wist ik al dat mijn ouders zouden zwichten voor onze lekkere trek, want mijn vader was misschien wel de grootste fan van dit soort versnaperingen en kon er beslist geen nee tegen zeggen.

Hebt u ook mooie herinneringen aan strandvakanties of logeerpartijen? Zou u erover willen schrijven maar weet u niet hoe? Ik help u er graag bij. Kijk in de rechterkolom bij Hoe vertelt u uw verhaal hoe we samen uw herinneringen op papier kunnen zetten.