Het huwelijk van de eeuw?

Vooral in Groot-Brittannië lopen de prettige spanningen deze week op. Het ‘sprookjeshuwelijk’ van prins William en Kate (na het huwelijk wordt dat Catherine) Middleton is iets waar velen naar uit kijken. Hier zijn een paar prachtige foto s’ te zien van de voorbereidingen.

Dertig jaar geleden was er de spanning rond dat andere ‘grootse’ huwelijk, dat van Prins Charles en Diana Spencer, Lady Di, op 29 juli 1981. Maar voor mij was toen een andere bruiloft HET HUWELIJK: mijn eigen trouwdag in augustus van dat jaar. Een tweetalige huwelijksvoltrekking, want dankzij een ambtenaar met een talenknobbel en een pastoor van de oude stempel, kon ook de familie van mijn toekomstige Franse echtgenoot alles volgen.

Ondanks de Hollandse regen – we moesten met ons koetsje vaak stoppen om de kap dan weer omhoog en dan weer omlaag te doen – en mijn moeders hoofdpijn (zij was meer gespannen dan de bruid), was het een bijzondere dag, zoals je trouwdag hoort te zijn. Het begin van een nieuw leven in een nieuw land.

(O, en voor die krullen heb ik uren bij de kapper moeten zitten!)

Heeft u ook mooie herinneringen aan uw trouwdag? En een huwelijk van jaren, om een boek over te schrijven? Maar hoe doe je dat nu, een boek schrijven? Daar kan ik u bij helpen. Klik in de rechterkolom op Hoe vertelt u uw verhaal?

Advertentie

De Witte, een bijzonder mens

De held
Mijn vaders leven is een boek. En dat zeg ik niet alleen omdat hij nog steeds de belangrijkste persoon in mijn leven is. Mijn vader is dood, al 22 jaar. Ik mis hem en voel zijn invloed nog dagelijks. Als iemand zegt dat ik op hem lijk, dan is dat het grootste compliment dat hij me kan geven.
Hij is mijn grote voorbeeld – pappa is nog steeds mijn held. Gul en sociaal bewogen, verstandig, en een levensgenieter. Hij wilde zijn kinderen geven wat hij zelf als kind niet kende: geborgenheid en veel, heel veel liefde; een ‘warm nest’, zei Ton zelf.

Weeshuis
Zijn eigen vader stierf in 1923, een week voordat hij, als jongste van elf kinderen, geboren werd. Zijn moeder overleed toen hij vijf was. De oudere broers en zussen zorgden voor de kleintjes. Het kindertehuis waar de vijf jongsten terechtkwamen moet desondanks vreselijk zijn geweest. Treiterijen van de nonnen en misschien ook onder de kinderen zelf. Er ontstond een nauwe band tussen een aantal broers en zussen. Later werd er weinig meer gesproken over die tijd. Ze overleefden door het beste te halen uit het leven. En door veel te geven. Mijn ooms en tantes waren gulle mensen.

Oorlog en ziekte
Als wees kon Ton natuurlijk niet naar een dure school, hij werd bakkersknecht. Dat deed hij met liefde, zoals hij altijd alles met liefde deed. De Witte werd hij genoemd, om zijn blonde koppie.
Een paar maanden na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog ging hij in Gouda bij een banketbakker werken. Hij werd verschil-lende keren opgepakt door de Duitsers, maar kreeg een Ausweis omdat hij in de voedselvoorziening werkte.
In 1948 kreeg Ton tuberculose, in die jaren nog een veel-voorkomende, gevreesde ziekte. Twee broers en twee zussen stierven eraan, net als de ouders. De eenzaamheid in het sanatorium dreef hem tot het plaatsen van een advertentie in de krant, en mijn moeder, een mooie donkerharige Amsterdamse, reageerde erop. Op de foto’s uit die tijd kan ik zien waarom mijn moeder voor hem viel. Een knappe, statige jongeman met prachtig blond haar en stevige schouders (mede door de in die tijd modieuze schoudervullingen). De boslucht op de Utrechtse Heuvelrug leek hem goed te hebben gedaan.

Van bakkersknecht tot vakbondsbons
Ton zat in het bestuur van de bakkersgezellenbond en hij werkte zich op tot regionaal en, later, landelijk vakbondsbestuurder. Hij was een man van de barricaden, maar niet in de schijnwerpers. Een strijder op de achtergrond, opkomend voor de rechten van de arbeiders in de voedingsindustrie. Dat was Ton op het lijf geschreven. Hij wist wat het was om hard te moeten knokken voor je boterham.
Maar hij werd ook teleurgesteld. Hij ontdekte dat er overal bedrog is, ook binnen de vakbond, ook al werd er solidariteit gepredikt. Bij een fusie stond hij een prestigieuze functie af aan een collega om de goede vrede te bewaren. Ook dat was Ton, een man van compromissen.
De tijd en energie die hij overhad, gaf hij met hart aan ziel aan de minderbedeelden. Hij kwam in het bestuur van een stichting die opkwam voor Latijns-Amerikaanse arbeiders. Vooral streed hij voor een beter bestaan voor uitgebuite boeren op Haïti. Bij zijn pensioen wilde hij geen gouden horloge, maar geld en steun voor die mensen die het het hardste nodig hadden.

Boek in de maak
Over mijn vader is dus een boek te schrijven. Hij is er ooit zelf mee begonnen. Vlak voor zijn dood is hij geïnterviewd door een journalist voor een project van het IISG, over zijn carrière bij de vakbond. En dat boek… daar wordt aan gewerkt.

Heeft u ook dierbare herinneringen aan een familielid en wilt u erover schrijven, maar weet u niet hoe u dat aan moet pakken? Neem dan eens contact met me op (zie ook menu rechts), misschien kan ik u ermee helpen.

Contact met vroeger

Naarmate je ouder wordt, ga je meer interesse krijgen in je verleden. Ik merk het aan mezelf. Ik ga weer op zoek naar oud-klasgenoten en vroegere vriendinnen. Waarom? Niet omdat ik iets zou missen of behoefte heb aan meer contacten. Ik heb het druk genoeg met mijn leven zoals het nu is en aan leuke en goede contacten ontbreekt het me allerminst. Misschien is het omdat je jezelf nog beter wilt leren kennen en je verleden daarvoor belangrijk is. Maar ik ben vooral ook nieuwsgierig naar wat er is geworden van de mensen die een, al dan niet belangrijke, rol in mijn leven hebben gespeeld.

Een paar jaar geleden ontdekte ik bij toeval dat een oude schoolvriendin bij mij in de buurt woonde. Toen ik een keer koffie bij haar ging drinken, bekenden wij allebei dat we elkaar op de middelbare school bewonderden. We vonden elkaar in die tijd ‘cool’ en zelfverzekerd. We moesten er hartelijk om lachen, want hoe onzeker waren we beiden niet als tieners!

Ook daarom is het goed om eens contact te hebben met mensen die in het verleden je pad gekruist hebben. Het biedt ineens een heel ander perspectief op je jeugd; op wie je was en misschien op wie je nu bent.

Cora als puber

Die fijne vakanties van toen

1974. Een jaar dat bij veel mensen in het geheugen staat gegrift vanwege de nederlaag tegen Duitsland in het wereldkampioenschap voetballen. En wij waren dat jaar uitgerekend in Duitsland op vakantie, in Hahnenklee in de Harz. Daar hadden mijn ouders vast niet bij stilgestaan.

Maar ik hield me in die tijd zeker niet met voetbal bezig (nu overigens ook niet). Ik was druk met het opbouwen van een sociaal leven, netwerken, toen al, want dat is wat je doet als meisje van 13. En verliefd worden op elke jongen die het waard is om verliefd op te worden. Zelfs een oud klasgenootje van de lagere school wist zich onlangs nog te herinneren hoe snel ik me het hoofd op hol liet brengen.

Die zomer had ik een van de beste vakanties uit mijn jeugd. Dankzij het zwembad en een enorme groep enthousiaste vrienden. Met een paar ervan heb ik kort geleden weer contact gehad, waaronder de Vlaamse knul voor wie ik die zomer was gevallen. Leuke herinneringen opgehaald en foto’s uitgewisseld die we nog niet van elkaar kenden.

De 'bende' van de Harz; genomen met mijn eerste eigen camera.

Misschien heeft u ook mooie vakantieherinneringen en wilt u die verhalen op papier zetten, maar weet u niet hoe u dat moet aanpakken. Ik kan u daarbij helpen. Ik kom graag met u praten om te horen hoe geweldig uw vakanties als kind waren. Neemt u eens contact met me op, het verplicht u tot niets.

Tour de France 1984

De Tour is weer van start gegaan. Hoewel ik geen wielerliefhebber ben, denk ik elk jaar in juli weer met plezier terug aan de Tour van ‘84. Ik woonde toen in Frankrijk, Cergy-Pontoise om precies te zijn, en ik werkte als receptioniste in het lokale Novotel. Dit werk deed ik met liefde, want je ontmoet veel mensen en er gebeurt altijd wat in zo’n hotel. In dat jaar, 1984 dus, ging de vijfde etappe van de Tour de Frans van Béthune naar Cergy-Pontoise en beide hotels in deze toen gloednieuwe, maar nog niet zo grote stad waren volgeboekt met de wielerploegen en hun gevolg. Het bruiste van de dynamiek en de sportiviteit en van de bekende sportmensen, zoals Laurent Fignon, Bernhard Hinault en Jan Raas. Maar ook minder sportieve prominenten kwamen bij mij aan de balie, zoals Ed Nijpels, toen nog minister van milieu, maar van wie ik geen idee had wie het was, want ik was al vier jaar weg uit Nederland.

Tour de France 1984, 5e etappe, Béthune - Cergy-Pontoise

Hoe geruchten rond kunnen gaan, bleek toen ik werd uitgenodigd voor een drankje door een paar ‘gewone’ Nederlanders die al langer in ons hotel verbleven. Toen ik de volgende dag op mijn werk kwam, vloog een collega op me af en wilde alles weten over het diner met de Nederlandse wielrenners…

Brengt dit ook bij u goede herinneringen naar boven? Zou u er een boek over kunnen schrijven? Waarom niet? Neem eens contact met me op voor informatie of kijk hier hoe u dit kunt realiseren.