X of Nix en al die andere generaties

Generations from David Garbutt on Vimeo.

Ouder worden. Dat houdt je waarschijnlijk het meest bezig als je er persoonlijk mee te maken krijgt. Zo’n mijlpaal als 50 worden, weten waar Abraham de mosterd haalt (waarom zou je dat trouwens willen of zelfs moeten weten?) of Sara zien, is daar een goed voorbeeld van.

Maar 50 zijn is natuurlijk allang niet meer wat het vroeger was. De tijd evolueert en met de snelheid waarmee dingen zich in onze tijd ontwikkelen, kun je bijna spreken van een voortdurende revolutie. Ken Robinson – een man met goede ideeën, bijvoorbeeld over hoe onderwijssystemen onze zo belangrijke creativiteit de kop indrukken – legt in zijn boek The Element, how finding your passion changes everything uit hoe de mensheid steeds sneller groeit: in 1930 waren er 2 miljard mensen op onze planeet. Het duurde 100 jaar voordat dit aantal was verdubbeld. Het duurde nog eens 40 jaar voor we de 3 miljard bereikten. Dat was in 1970 en daarna ging het pas echt rap. Op nieuwjaarsdag 1999 deelden we de aarde met 6 miljard mensen, een verdubbeling in 30 jaar tijd. Sommigen schatten dat we halverwege deze eeuw met zo’n 9 miljard mensen de aarde bevolken. Dit is slechts een van de vele tekenen van hoe alles steeds sneller gaat (en dit voel je nog sterker naarmate je ouder wordt).

Terug naar de dame ‘op leeftijd’. Ik heb weliswaar wat moeite met 50, maar 50 is dus eigenlijk het nieuwe 40. Toen ik kind was, was iemand van 50 op middelbare leeftijd, om tegenop te kijken, en iemand van 60 begon al echt oud te worden. Vandaag ben je op je vijftigste nog volop actief en is een bejaarde iemand vanaf een jaar of 75, 80. (Ik ben dan ook niet tegen het verhogen van de pensioenleeftijd. Het is niet meer van deze tijd om op je 65e of eerder te stoppen met werken, uitzonderingen daargelaten.)

Maar ik dwaal weer af, er is zoveel te zeggen over dit onderwerp. Als je ouder wordt, kijk je wat vaker terug. De laatste tijd denk ik soms aan mensen die iets betekend hebben in mijn leven en ben ik met een aantal ervan via internet (lang leve social media!) weer in contact gekomen. Ik lees wat vaker artikelen en boeken over ouderdom en geheugen, zoals die van Douwe Draaisma. Het intrigeert me.

Toen ik vorige week dus een uitnodiging kreeg om deel te nemen aan een bijeenkomst over generaties aarzelde ik niet lang. Het gaat om een onderzoek naar verschillen en overeenkomsten tussen generaties. In een eerste fase komen kleine groepen van eenzelfde generatie bijeen en later komen alle generaties bij elkaar om ervaringen uit te wisselen.

Ik kwam in een groep van zo’n 15 leeftijdgenoten, dat wil zeggen andere oudere jongeren van de Generatie X, je weet wel, die van na de Babyboomers (waar Brigitte Kaandorp zo haar eigen ideeën over heeft). Aan de hand van een aantal vragen over onze jeugd, kwamen er discussies los, met regelmatige ‘o ja’s’ bij de studie die je koos of de omgang met vrienden en vriendinnen. Maar ook binnen deze ene generatie zijn er belangrijke verschillen, vooral door het nest waaruit je kwam: religieus of politiek getint, modern en ondernemend of behoudend en voorzichtig ontdekkend. Een grote overeenkomst leek uiteindelijk te zijn dat de Generatie X door thuis werd ‘losgelaten’ en voor zichzelf een weg ‘mocht’ kiezen, met alle mogelijkheden die er destijds waren.

Rest ons op zoek te gaan naar wat ons, de X’ers, verbindt met de Babyboomers, de Einsteiners, de Pragmaten en de Grenzelozen.

Advertentie

Schrijversbloed

Onlangs is de Nederlandse Voornamenbank online gegaan. Vroeger werd de oudste zoon vaak naar de vader vernoemd en ging met de familienaam dus ook de voornaam over van vader op zoon. In mijn familie van moeders kant was dat de naam Antonius, of Ton. De initialen van mijn overgrootvader waren A.J.W., die van mijn opa A.J., en die van mijn oom weer A.J.W., allemaal Tonnen. Een paar weken geleden was ik te gast bij een van de Tonnen van die familietak, een volle neef van mijn moeder. Neef Ton en zijn vrouw – die zelf nauwelijks familie heeft en helemaal in de aangetrouwde familiegeschiedenis is gedoken – zijn al een tijdje bezig met het uitzoeken van de familiestamboom, en hun prachtige verbouwde boerderij is een minimuseum dat volhangt en -staat met oude foto’s en andere Brugman-parafernalia.

Kinderboekenschrijver A.J.W. Brugman, mijn overgrootvader

Het familiemuseumpje is niet alleen gezegend met mooie familiefotos’ en een interessante stamboom die teruggaat naar het Duitsland van 1715 (Brückmann), maar omdat mijn overgrootvader kinderboeken (en zangboekjes) schreef, zijn er ook nog wat aardige verhalen bewaard gebleven. Dat de opa van mijn moeder naast onderwijzer ook schrijver bleek te zijn, vond ik leuk om te horen, omdat mijn broer en ik allebei graag schrijven. We weten nu dus dat we dat niet van een vreemde hebben.

Hebt u zich ook in uw familiegeschiedenis verdiept en zou u er wel een boek over willen schrijven, maar weet u niet hoe? Ik wil u daar graag bij helpen! Neem contact met me op, dan kom ik eens vrijblijvend met u praten. Klik in het menu rechts voor meer informatie.