Gisteren heb ik met de film Cloclo een ‘trip down memory lane’ gemaakt. De Franse zanger Claude François, zoals hij voluit heette, zal de gemiddelde Nederlander weinig zeggen, men weet hier zelfs niet dat hij de zanger en co-schrijver was van de originele versie van My Way.
Hoewel hij een beduidend minder goede zanger was dan Sinatra, was hij een op-en-top showman (met al zijn charmes en al zijn nukken) en wist hij minstens zo veel vrouwen voor zich te winnen.
De film zal het in Nederland niet lang volhouden, vrees ik. Gisteren zaten we met zijn zevenen in de zaal. Een van de koppels kwam alleen uit nieuwsgierigheid. Maar ik heb alle liedjes zachtjes meegezongen…
Ik werd ingewijd in de genoegens van Parijs en maakte kennis met Claude François, het Franse idool uit de jaren 60 en 70, door de eerste grote liefde in mijn leven. De man die ik op een korte vakantie in de lichtstad had leren kennen, nam mij mee in zijn blauwe Toyota, door de romantiek waar ik als kind al van droomde, op de klanken van liedjes als Belinda, Chanson Populaire en Le Lundi au Soleil (een zonnige maandag op kantoor al dromend over hoe het buiten zou zijn).
Voor mij was de film Cloclo dan ook een tweeëneenhalf uur durend kippenvelmoment.
Claude was al bijna twee jaar dood – door elektrocutie – toen ik in Frankrijk ging wonen, maar iedereen die een paar jaar in het land woont, kan niet om hem heen. Hij is en blijft een fenomeen en hoewel de gedachtenis aan hem ook in Frankrijk af en toe wat wegzakt, zijn er nog altijd met een zekere regelmaat tv-programma’s die volop aandacht aan hem besteden (de laatste keer in maart van dit jaar). Claude François stond tijdens zijn leven op de cover van 219 bladen en na zijn dood – tussen 1978 en 2006 – nog eens op 186 stuks, en er werden sinds zijn verscheiden 73 biografieën en andere boeken over hem geschreven. Wereldberoemd in heel Frankrijk, dus. En met een plekje in mijn hart.
Hier vind je meer over Claude François. Meer weten, maar spreek je geen Frans? Mail me voor hulp.